16. Wyprowadzka

Harry POV:

Wyszedłem z sypialni Stelli. Nie wiedziałem dokładnie, co wymyśleć. Louis aż przeskanował mnie swoimi oczami. Chwila namysłu i postanowiłem się odezwać.

- Wiesz.. martwię się o nią. – przyjaciel przyglądał mi się z wymalowanym szokiem na twarzy. No tak. Ja kurwa martwiący się o jego siostrę, która mnie na każdym kroku ‘denerwuje, ? przecież to kurwa nierealne. Tak pewnie myślał, choć prawda zaczynała przebierać innego wymiaru.

- Dlaczego się o nią martwisz? – spytał. Gdybyś tylko wiedział, to chyba byś mi jaja odciął.

- Wiesz… ostatnio panuje chujowa atmosfera. Próbowałem to jakoś ogarnąć, ale tylko ją rozłościłem. Nie wiem szczerze, co zrobić. – pieprzony łgarz.

- Ahh.. rozumiem. – odwrócił się i poszedł do swojego pokoju.

Stella POV:

Zaspana usiadłam na łóżku. Moje oczy jeszcze piekły od płaczu. Zaczęłam się rozglądać. Słońce. To znaczy, że jest już późny poranek.

Nagle do moich uszu dobiegła wibracja telefonu. Niechętnie wstałam i podniosłam komórkę z komody. Siva. Jeszcze przed odebraniem złapałam dobrze powietrze i po chwili go wypuściłam.

- Słucham?

- Cześć…, Dlaczego cię wczoraj nie było? -zapytał przejętym tonem.

- Źle się czułam i zasnęłam. Przepraszam, że cię wystawiłam. – w słuchawce zapanowała chwilowa cisza. Może był zły? Trudno mi było powiedzieć.

- Poświęcisz mi dzisiaj trochę czasu? – wiedziałam, że o to zapyta. W końcu przez to, że nie mam jak spłacić tego zjebanego kontraktu muszę spełniać każde jego żądanie.

- Tak, tylko…

- Wiem, bez paparazzi. – uśmiechnęłam się do samej siebie. Dobrze, że chociaż z tym się zgadza. Gorzej z tym, jak w końcu nas nakryją. Stąpam po cienkiej lince. Mieszkam ze światowymi chłopakami i spotykam się z chłopakiem z konkurencji.

                Ubrałam się w jeansowe spodenki, białą koszulę i białe conversy. Moje włosy… nie da się ich ogarnąć, więc zostawiłam je jak są, czyli potargane i zero ładu. Wyszłam z pokoju zabierając jedynie torebkę.

- Gdzie idziesz? - usłyszałam głos Louisa z tyłu.

- Spotkać się z kimś. – z rogu wyłonił się również Harry. Nie mogłam na niego patrzeć. Jeszcze czułam jego usta, jego zapach… Muszę dać sobie z nim spokój. Muszę…

- Pozwól, że cię odwiozę.

- Nie trzeba. – odpowiedziałam unikając kontaktu wzrokowego i wyszłam. Teren czysty. Ciągle się boję, że ktoś może mnie tu zobaczyć. Co by to było… Muszę znaleźć sobie jakieś mieszkanie.

                Czekał w parku. Już z daleka go zauważyłam. Zawsze jak się spotykamy ma na sobie czarne spodnie i koszule w kratę oraz czapkę z daszkiem.

- Heej… - rzuciłam stojąc tuż przed nim.

- Ah. No cześć. Myślałem, że znowu nie przyjdziesz. – uśmiechnęłam się. Nie wiedziałam jak się przy nim zachowywać.

- Co robimy? – zapytałam przeczesując swoje roztargnione loki.

- Masz jakiś pomysł? – jego tęczówki ,,próbowały” zostać tylko na mojej twarzy, ale zauważyłam, że co chwila zerka na moje odkryte nogi i biust. Westchnęłam zażenowana tą całą sytuacją.

- Wiesz, chciałabym znaleźć jakieś mieszkanie, bo teraz mieszkam u Louisa. – znowu przejechałam dłonią po włosach. Na jego twarzy wymalował się lekki grymas, chociaż chciał go zatuszować ja to zauważyłam. Nie jest dobry w ukrywaniu uczuć.

- Widziałem ostatnio ogłoszenie, że jakaś dziewczyna poszukuje współlokatorki. Mogę ci pokazać gdzie to jest dokładnie. – podskoczyłam z zachwytu. Jeśli współlokatorka okazałaby się fajna, mogłabym się z nią zaprzyjaźnić, a co najlepsze byłabym daleko od Harr’ego i tego gówna, w którym jestem.

- Prowadź! – powiedziałam z entuzjazmem.

                                                               ***jakieś dwie godziny później***

- To tutaj. – okolica wydawała mi się całkiem przyjemna.  Parę domów, droga i nic poza tym.

- Spokojnie tu.. – stwierdziłam rozglądając się dookoła.

- To chyba ten budynek. – powiedział wskazując na jednorodzinny dom.

Weszliśmy na teren posiadłości i energicznym ruchem zapukałam do drzwi. Nagle przed drzwiami ukazała się niewysoka blondynka. Wyglądała na około dwadzieścia, dwadzieścia pięć lat.

- Słucham? – jej głos był niezbyt przyjemny.

- My w sprawie ogłoszenia. – poinformowałam ją lekko drżącym głosem.  Dziewczyna spojrzała na mnie jak na idiotkę i zatrzasnęła mi drzwi przed nosem. Spojrzałam z niedowierzaniem na Siva, który tak samo jak ja był zaskoczony.

- Na pewno to ten dom? – zapytałam, a on wzruszył ramionami. Cholera.

                Usiedliśmy znowu w parku. Muszę coś wymyśleć, bo jeśli ujawni się, że mieszkam z chłopkami z one direction ich fanki mnie zabiją, a paparazzi nie da mi spokoju.

- Dlaczego nie skorzystasz z mojej pomoc? Mogę ci dać pieniądze..

- Nie chce, mam dług do spłacenia. Nie pamiętasz? – westchnęłam. Wyciągnęłam z torebki telefon i wykręciłam numer do stylistki chłopaków. Lola musi mi pomóc.

- Hej, możesz rozmawiać? – zapytałam cicho wzdychając.

- Oczywiście! Co jest? – jej radosny głos rozszedł się niczym echo w mojej głowie.

- Możesz się ze mną.. spotkać? – spojrzałam na ciemnowłosego chłopaka, który również rozmawiał przez telefon. Dzięki Bogu.

- Jasne, tylko wiesz… Harry chce jakiś nowy strój i muszę na JUŻ mu zawieźć czarny garnitur, bo jedzie do tej suki-Alexis. Spotkajmy się w kawiarni na rogu, chyba, że ci to przeszkadza.

- Nie, nie. Jest okey. Ile ci to zajmie? – spytałam już czując tą cholerną gulę w gardle. Będzie z tą ździrą…

- Myślę, że w godzinę powinnam się wyrobić. Do zobaczenia kochana! – rozłączyła się. Mój dobry humor już się gdzieś ulotnił.

-  Muszę jechać do Maxa. Za godzinę mamy spotkanie z szefem. – i dobrze, bo mam cię już dosyć nudziarzu.

- Nic nie szkodzi, ja też mam sprawę do załatwienia.  – wymamrotałam.

Harry POV:

- Długo mamy czekać na tą waszą stylistkę? Już dawno bym ją wylała za to spóźnialstwo! – warknęła zirytowana Alexis.

- Przestań, nie długo powinna przyjechać… - ale mnie męczyyy!

Chodziła jak wariatka. W tą i nazad.

Nie rozumiem. Od pewnego czasu obecność jej mnie wkurza, a wręcz przytłacza. Ciągłe kłótnie, nieporozumienia i ten brak humoru sprawia, że mam ochotę uciec. Coraz częściej myślę o ucieczce. Może to dobry pomysł?

Dzwoni telefon. Już widzę jej zdenerwowaną minę. Podnoszę słuchawkę i przystawiam do ucha.

- Słucham tu Harry..

- Mogę się spóźnić, przepraszam. Muszę się spotkać ze Stellą. – szybko wstałem z miejsca.

- Coś się jej stało? – zapytałem czując jak przyśpiesza mi serce.

- Nie, ma do mnie sprawę. Powiedziała, że to ważna sprawa. – odetchnąłem z ulgą.

- Gdzie będziecie? Możemy przyjechać z chłopakami i Alexis? Nudzimy się. – wszyscy spojrzeli na mnie z pytającymi minami . Musiałem być przy niej. Po prostu czułem, że muszę.

- Nie, lepiej będzie jak zostaniecie. Ona nie chce żeby ktoś ją widział w waszym towarzystwie. – oznajmiła, a ja przegryzłem ze zdenerwowania wargę.

Stella POV:

Siedziałam przy dębowym stoliku, kiedy dobiegł do mych uszu harmonijny głos Loli.

Wstałam i przytuliłam dziewczynę. Uwielbiam tę kobietę. Zawsze mogę na nią liczyć.

- Napijesz się czegoś? – spytałam machając do kelnera, który od kilku minut spoglądał w moją stronę. Widocznie czekał na mój znak.

- Słucham? – powiedział przyglądając mi się. Nie był zły, a nawet był bardzo przystojny.

- Poprosimy dwie kawy. – oznajmiła Lola.

Zdjęła z siebie czarny żakiet.

- No to, co się dzieję Stella?

- Wiesz.. Chodzi o to, że mieszkam teraz u chłopaków i boję się, że media się o tym dowiedzą. – ciężko westchnęłam. Nie chce, ale muszę odejść. Jeżeli ona mi nie pomoże, … myślę, że będę musiała wrócić do domu.

- Czyli innymi słowy, szukasz mieszkania? – przeszła do sedna, a ja kiwnęłam głową.

- Myślę, że mogę ci pomóc. Właśnie zmieniłam mieszkanie, bo tam gdzie mieszkałam .. No nie było zbyt bezpiecznie. W tej chwili mam wolny pokój, więc nic się nie stanie jeśli ze mną zamieszkasz. – wstałam i uradowana przytuliłam blondynkę.

- Boże, ratujesz mi życie! – powiedziałam uradowana.

- Może od razu pojedźmy do domu chłopaków. Mam garnitur Harr'ego przy sobie . Podobno mu się śpieszy, więc…

- No tak… Alexis.. – wyszeptałam, na samą myśl o niej chciało mi się rzygać.

                                  *********jakieś czterdzieści minut później**********

Weszłyśmy do apartamentu i już przed drzwiami przywitała mnie ohydna twarz tej suki.

- Co ty tu robisz? – zapytała zdziwiona.

- Stella tu mieszka. – ta się odwróciła i zaczęła popychać Harr’ego.

- Pewnie się z nią już przespałeś nie?! – histeryczka.

- Nie i zważaj na słowa. – Louis podszedł do niej i zaczął jej coś tłumaczyć. Mam już tego dosyć!

- Chce was poinformować, że od dzisiaj będę mieszkała u Loli. – zapadła cisza.

- Że co? – odezwał się po chwili, Hazz.

- Mam dosyć tego, że w każdym momencie mogą mnie przyłapać paparazzi.

- Pewnie odchodzisz, bo ja tu jestem.. – dodał i wyszedł z pomieszczenia. Robi sceny przy swojej dziewczynie? Nie wierzę…

- Załatwię to, idź się spakować. - wyszeptała blondyna.

Harry POV:

Lepiej jest jak mieszka z nami.  Przecież nie robiłem nic złego. No dobra, całowałem ją, ale nie chce żeby odchodziła. Podszedłem do okna i zacząłem wpatrywać się już w zapadnięte w ciemnościach miasto. Gdyby nie te światła, pomyślałbym, że miasto wymarło.

- Odchodzi, bo boi się, że dowiedzą się o niej media. – fuknąłem. Media to nic. Nie widzieli jej, więc, po co odchodzi?

- Nie prawda,Lola. Odchodzi, bo ja tu jestem…

- Kurwa Harry! Nie zachowuj się jak dziecko, nie odchodzi, bo ty tu jesteś. – znowu fuknąłem pod nosem.

- Zakochałeś się w niej? – zapytała, a ja w końcu na nią spojrzałem. Zmarszczyłem czoło i przeczesałem niezgrabnie włosy.

- Ja… - do pomieszczenia weszła Alexis. Jezuu..

- Możesz wyjść? – spytałem grzecznie.

- Nie, nie wyjdę. Coś cię łączy z tą ździrą?

- Wyjdź… -warknąłem. Nie rozumiem, co czuję do… niej.

Dziewczyna chyba zrozumiała, że ze mną nie wygra i wyszła trzaskając drzwiami. Działa mi na nerwy..

Gdy chciałem dokończyć drzwi ponownie się otworzyły.

- Wynocha! – krzyknąłem, a przed nimi wyłoniła się zdezorientowana siostra mojego przyjaciela. Szlak!

- Przepraszam, ale jestem już gotowa.. – powiedziała niepewnie, a ja poczułem jak się grymaszę.

- Nie możesz zostać? – spytałem zniecierpliwiony.

- Nie. – odpowiedziała obojętnie.

Stella POV:

                                               **** dwie godziny później****

Dom Loli był naprawdę bardzo przyjemny. Emanował spokojem i elegancją.

- To jest twój pokój. – poinformowała mnie otwierając drzwi. W pokoju było pełno fikuśnych poduszek, figurek z porcelany i mebli. Zaraz obok znajdowała się łazienka.

- Dziękuję, że się zgodziłaś. – przytuliłam ją jeszcze na odchodne.

- Nic nie szkodzi. – uśmiechnęła się i odwzajemniła uścisk, by chwile później zniknąć gdzieś wewnątrz budynku.

Pierwsze, co zrobiłam to rozpakowałam się i wzięłam prysznic.

Łóżko na, którym rozłożyłam swoje obolałe i zmęczone kości było niezwykle przyjemne.

Środek nocy.

Przewróciłam się na lewy bok, słysząc jakieś dziwne hałasy. Moja lewa dłoń powędrowała na dębową komodę, na której była lampka nocna. Zaświeciłam ją i powoli podniosłam się do pozycji siedzącej. Ziewnęłam rozciągając się. Dopiero teraz zrozumiałam, że te dziwne odgłosy to zwykłe pukanie do drzwi. Ale kto o takiej porze miałby do mnie przyjść?

Zwlokłam się z łóżka i leniwym krokiem podążyłam do drzwi. Przeczesałam swoje długie włosy gestem ręki i otworzyłam drzwi.

- Przepraszam… – usłyszałam znany głos, a później poczułam na swoim ciele jego ciężar.

- Harry, wszystko w porządku?

- Jak… w… najlepszym.

- Piłeś – poczułam woń alkoholu z jego ust, kiedy się nade mną nachylił.

- Troszeczkę, ale tak głowa …. mnie boli, że … jak pójdę …do Alexis …to mi wysiądzie. – no nie dziwie się, pewnie jeszcze nie skończyła z nim rozmowy na nasz temat. I zapewne przyszykowała sobie już długie kazanie.

– Mogę …wejść?

No to następny rozdział. Długi owszem, bo złapała mnie wena. :D
Mam nadzieję, że pozostawicie komentarz z opinią, a następny rozdział w piątek za tydzień.