14. Powrót- ciąg dalszy

Stella POV:

Stałam przed nim jak sparaliżowana, a serce waliło, jak młot. Ponowne wypowiedzenie mojego imienia z jego pełnych ust niczym echo rozbrzmiały się w mojej głowie. Mój wzrok wręcz się wbił w jego błyszczące zielone tęczówki.

- Co ty tu robisz? – spytał beznamiętnie i przejechał nerwowo palcami swoje bujne loki. Czułam, że będzie wojna. Nie mogłam się pozbierać. Boże, dlaczego ja się zgodziłam!

- Ja… to znaczy… - serce omal nie wyskoczyło mi z piersi, kiedy wszedł do środka.

- Będzie mieszkać z nami. Mam nadzieję, że się nie wściekasz. – w pomieszczeniu znalazł się Louis z kubkiem gorącej kawy.

- Rozumiem. – odpowiedział nadzwyczaj spokojnie. Harry spokojny?! Co mu się stało? Myślałam, że będzie się darł i pobije Lou, a tu nic…

- Wypijemy? Mam zły dzień.  – uniósł torbę z alkoholem tak by mój brat ją dostrzegł.

- Jasne… - dureń wyszedł. Dlaczego jest spokojny, przecież mnie nienawidzi?

- Coś taka cicha? Zamkniesz w końcu te drzwi? – poinformował mnie i zaczął iść w stronę salonu. Chyba, kurwa se żartujesz.

Zamknęłam szybko drzwi i podeszłam do niego.

- Nienawidzisz mnie i się zgadzasz? Tak bez kłótni żeby tu mieszkała? Nie wierzę! – spojrzał na mnie. Wciąż byłam speszona i zbita z tropu, ale nie przerwałam naszego kontaktu wzrokowego. Staliśmy w ciszy, ale to on ją przerwał po chwili, nie ja.

- Już mi nie przeszkadza twoja obecność. Rób, co chcesz. Po co wczoraj do mnie dzwoniłaś? – przełknęłam nerwowo ślinę. Jak to dzwoniłam?!

- Co? Nie dzwoniłam, nie przypominam sobie. – ręce zaczęły mi drżeć. Jeśli to prawda to musiałam mu powiedzieć coś głupiego, na pewno. Idiotka ze mnie!

- Co mówiłam? – odezwałam się po chwili, na co on w odpowiedzi na moje pytanie tylko się uśmiechnął i wyszedł z pomieszczenia. Tupałam ze wściekłości jak wariatka, która potrzebuje psychiatry. Wstydziłam się nawet wejść do pomieszczenia gdzie przebywał. Musiałam mu powiedzieć jakieś straszne rzeczy, albo jakąś głupotę. No nie!

Usiadłam w moim nowym pokoju i zaczęłam myśleć. Jeśli pójdę teraz do kuchni zrobić sobie kolację to mogę na niego natrafić. Wymyśliłam plan.

Uchyliłam trochę drzwi i usłyszałam włączony telewizor w salonie, czyli jeszcze się stamtąd nie ruszyli albo sobie gdzieś poszli. Kuchnia jest wolna. Na palcach podreptałam do lodówki i wyciągnęłam budyń truskawkowy, który zanim przyszedł chłopak przygotowałam. Pachniał wybornie. Z szuflady wyciągnęłam łyżkę i gdy już miałam iść do sypialni wszedł kędziorowaty chłopak, kurwa!

- Dlaczego zachowujesz się jak złodziej? – powiedział zdziwiony moim zachowaniem.

- Nie chciałam na ciebie wpaść..  Gdzie wszyscy?– poinformowałam go ze zrezygnowaniem. Moja misja się nie powiodła.

- Wyszli…

Kiedy przechodził obok mnie czuć było od niego zapach chmielu. No tak, od zawsze ubóstwiał browary bardziej niż wódkę.

Wyciągnął z chłodziarki trzy piwa i jak gdyby nigdy nic wrócił z powrotem do salonu. Zszokowana poszłam za nim, a kiedy ujrzał moją rozdziawioną ze zdziwienia buzię uśmiechnął się pokazując przy tym swoje słodkie dołki.

- Hym… Zamiast się mi przyglądać mogłabyś zająć jakieś miejsce. – oznajmił oglądając jakieś dziwną telenowele. Był sam, przez co jeszcze bardziej zaczęłam się denerwować. Myślałam, że jest z chłopakami.

- Gdzie wszyscy? – fuknęłam zajmując miejsce z dala od niego.

- Znowu o to samo pytasz. Louis poszedł z kimś się spotkać, Naill i Liam poszli do klubu, a Zayn do twojej przyjaciółki. Chyba się mnie nie boisz? - spytał chłodno. Zaraz mnie tu pewnie zabije.

- Ja? Ciebie? Chyba kpisz sobie. Zastanawia mnie fakt dlaczego jesteś taki spokojny. – zmarszczył czoło i upił trochę zimnego browara.

- A co? Wolałabyś żebym krzyczał i wyrzucił cię na zbity pysk? Twój brat mi wszystko opowiedział, a skoro spotykasz się z Siv’ą to znaczy, że już mnie nie kochasz.  – spojrzałam na niego pytająco.

- Dzwoniłaś wczoraj do mnie żeby się pochwalić, że spotykasz się z tym nędznym fiutem.  – spojrzałam na niego jak na kretyna i wybuchłam śmiechem, na co w odpowiedzi machnął ręką w powietrzu i z miną naburmuszonego dzieciaka wyszedł z pomieszczenia, jednak nie na długo.

Zbliżył się do mnie tak szybko, że nie zdążyłam dobrze wstać ze skórzanego fotela, oparł dłonie o oparcie i zanurzył się w moich oczach. Moje kłamstwa nawet po pijaku są niebywałe, że je łyknął.

- Czy to jest prawda, co powiedziałaś? – żołądek podjechał mi pod samo gardło, kiedy poczułam jego gorący oddech, który zaczął uderzać w moją rozpaloną twarz.

~ jeśli przeczytałaś/eś zostaw komentarz ;)

No to dokończenie rozdziału. Następny rozdział za tydzień. 

A teraz czeka mnie w cholerę nauki, której zresztą już mam dosyć xd 

Miłego dnia i powodzenia w szkole :)

Do zobaczenia.