6. Nie chcę żeby cierpiał.

Z okazji zbliżających się świąt Bożego Narodzenia i Nowego Roku życzę Wam dużo uśmiechu i spełnienia marzeń. Żeby następny rok był udany <3 

Następna notka w czwartek <3 

*******************************************************


Ułożyłam wygonie swoje drobne ciało, leżąc na brzuchu w mojej kochanej i przytulnej sypialni. Mogłabym tak zostać naprawdę całą wieczność. 
Gwałtownie odwróciłam głowę, kiedy usłyszałam wibrację mojego telefonu. Mruknęłam z niezadowolenia i leniwie przysunęłam się do szafki, na której leżało urządzenie. Spojrzałam na szybkę tego małego cudeńka: wiadomość od Louis.

Zwlekłam się z mojego królestwa i już bez tych głupich przebieranek zaczęłam się kierować w piżamie do tego głupka.  Otworzyłam drzwi i bez pukania weszłam do jego komnaty. Hah, komnata.

Razem z chłopakami siedział przy stoliku w kuchni.

- Co chciałeś? – spytałam oschle krzyżując ręce na piersiach.

- Przecież ja nic od ciebie nie chciałem. – oznajmił zaskoczony. Że, co?

- Wysłałeś mi wiadomość, że… - przerwałam, kiedy do pomieszczenia wszedł Harry w samych bokserkach. No ludzie, chyba przestałam oddychać!

- Witaj Stello. – uśmiechnął się, jak cwany lis. Podszedł do stołu i nalał sobie pomarańczowego soku do szklanki, po czym szybko ją wypił.

Ten głupkowaty uśmieszek nie schodził mu z tej hipnotyzującej twarzyczki.

Westchnęłam, bo wiedziałam już, kogo to sprawka z tą wiadomością i zaczęłam się kierować do wyjścia. Jednak nie poszło to tak łatwo, jak sobie to wyobrażałam.  

Stałam już przy samych drzwiach, już miałam je otwierać, gdy usłyszałam z tyłu za mną kroki. Mój instynkt sam zareagował i się odwróciłam. Policzki oblały się rumieńcami, kiedy go ujrzałam. Przede mną stał nadal pół nagi Hazz. Boże człowieku, idź się ubrać.

- Nie zostaniesz na śniadanku?

- Nie. – odpowiedziałam niemal natychmiast i wyszłam pośpiesznie z apartamentu. Serce waliło mi, jak dzwon. Dlaczego nadal tak reaguje?

         Weszłam do mojej sypialni i rzuciłam się na łóżko. Nadal nie mogłam dojść do siebie. Te pocałunki i to wszystko. Co to w ogóle ma być?!

Muszę się nie poddać, może na tym polega ta jego gra? Że chce wzbudzić we mnie jeszcze większe uczucia niż mam teraz? Może to, dlatego mnie całuje i tak postępuje.
 Usiadłam po turecku na mojej wygodnej pościeli i przeczesałam z dwa razy moje loki.

Postanowiłam, że zmienię coś w sobie i wyprostuje włosy. Wyciągnęłam z mojej torby podróżnej urządzenie i podłączyłam pod prąd.

- Co robisz? – w progu drzwi stała Caroline. Opierała się jedną ręką o futrynę.

- Chce wyprostować włosy. – przegryzłam wargę spoglądając w lustro.

- Pozwól, że ci pomogę. – kazała mi usiąść przy toaletce. Wzięła do dłoni kosmyk moich włosów i zaczęła delikatnie przejeżdżać urządzeniem po całej ich długości, przez co poczułam dreszcze przejeżdżające po całej długości mojego kręgosłupa.

- Ty i Harry, coś między wami jest? – spytała po chwili.

- Nie, przecież wiesz, że on kocha Alexis. – wydęłam usta.

- Wczoraj po koncercie przyszedł tutaj i wypytywał o ciebie, ale ty już spałaś. – zakrztusiłam się. Co, kurwa?!

- Mówił, co chce? – zaraz dostanę apopleksji.

- Nie, nie chciał powiedzieć. Myślałam, że kochasz swoje loki. – zobaczyłam jej uśmiech w odbiciu lustra.

- Chcę w sobie coś zmienić. -  znów przegryzłam dolną wargę. Co jest ze mną nie tak?

- Coś się z tobą dzieje od kilku dni i nic mi nie mówisz, pipo! – oo już się zaczyna. Dobrze, że już skończyła mi prostować włosy, bo zaczęła machać tą rozgrzaną prostownicą, jak wariatka.

- No, bo… Harry chyba wypowiedział mi wojnę, a ja nawet nie wiem, o co tak na prawdę chodzi. – stwierdziłam ze złośliwością godną prawdziwego mistrza w tej dziedzinie.

- Jak to wojnę?! – jej oczy prawie wypadły z orbit. Weź daj mi dokończyć!

- Właśnie nie wiem. Jak mnie pocałował to mnie poinformował.

- Pocałował cię?! I ja kurwa nic nie wiem?! – złapała mnie za ramiona i zaczęła trząść. Zaraz się porzygam normalnie.

- No tak… weź… mną nie trząś. – no dobra przestała, ale jej wzrok chyba wbił się w moją twarz.

- Jak to się stało?!- wycedziła. No i się zaczęło.

- No normalnie. W zasadzie to nie normalnie… - przegryzłam po raz kolejny w tym dniu wargi.

- Jak mogłaś to zataić! – zabrała z mojego łóżka poduszkę i zaczęła mnie nią uderzać. Ale dzikuska, o ludzie!

- Tak?!  To ty teraz mów jak tam z Zaynem? Ostatnio często spędzacie ze sobą czas. – zaczerwieniła się i zaczęła powoli wymykać się z mojego pokoju.

- Halo! Carl! – pobiegłam szybko za nią. Kiedy wybiegałam zza zakrętu w salonie siedział Louis.
Miał na sobie tą swoją luźną niebieską bluzę i szare spodnie dresowe.

- Co tu robisz? – szybko wyrzuciłam z siebie słowa.

- Usiądź. – jego mroczna aura zaczęła obejmować całe pomieszczenie, w którym się znajdowaliśmy.  O mój Boże, mam nadzieję, że mnie nie zabije.

Zrobiłam tak jak poprosił, albo rozkazał. Sama już nie wiedziałam, co to było.

Przeskanował mnie swoimi niebiesko-zielonymi oczami i zaczął nawijać.

-  Mam  do ciebie prośbę Stell. – wytrzeszczyłam szerzej oczy.

- Jaką? – zaczęłam bać się tej rozmowy.

- Mogłabyś, dać spokój Harr’emu? Po prostu nie chce żeby cierpiał, jak ty zaczniesz się wtrącać w jego życie. – siedziałam tam jak sparaliżowana, a serce waliło mi jak młot. Co on gada?

- Co ty powiedziałeś? – wycedziłam przez zaciśnięte zęby.

- Nie chce żebyś miała jakąkolwiek styczność z Harrym, Stella.

- Przestań. – powiedziałam płaczliwym tonem.