5. Pocałunek?

Chce tylko coś ogłosić. 

Jeśli komuś się nie podoba sposób w jaki pisze to niech po prostu tego nie komentuje i nie czyta moich wypocin.Każdą opinię biorę na swoją klatę i bardzo się z nimi liczę. (Jeśli chodzi o opowiadania). Jest to moje hobby i będę to kontynuowała, czy komuś się to podoba, czy nie.
To tyle, co miałabym do dodania. 
--------------------------------------

- Co tu robisz? – spytał, Hazz przełamując tą głuchą cisze, która zaczęła mnie zresztą irytować.

 Podeszła bliżej nas posyłając mi przy tym zabójcze spojrzenie. Gdyby jej oczy zamieniły się w karabiny padłabym martwa.

- Widzę, że dobrze się bawisz beze mnie. – w końcu spojrzała na niego, a kiedy była już naprawdę blisko wyciągnęła rękę i przejechała opuszkami palców po jego hipnotyzującej twarzy. Wywróciłam z obrzydzenia oczami. Wypierdalaj z tymi łapami, ździro!

- Możesz mi powiedzieć, co tu robisz? Najpierw dajesz mi kosza, za każdym razem, kiedy się o ciebie staram, a teraz nieoczekiwanie zjawiasz się u mych stóp? – powiedział ochryple.

Zaczęłam się tam czuć, jak intruz. Chyba muszę ich zostawić samych.

- To ja pójdę..

- Nigdzie nie idziesz. – spojrzał na mnie, jak bym była winna zaistniałej sytuacji. Sam widok tej przebiegłej kukły mnie wkurwia.  

Ciężko westchnęłam i wróciłam do mojej wcześniejszej pozycji. Oh ludzie, mam już tego dosyć..

- Nowa zdobycz, Hazz? – idź się utop. Przegryzłam lekko wargę, kiedy chłopak o burzliwych lokach pokręcił przecząco głową.

- Nie, ale ja jej… ufam. – że co?!
- Cóż, szybko się mną znudziłeś. – bąknęła nadal wtapiając się w niego tymi spleśniałymi oczyma. Zaraz się porzygam. 

- Kto powiedział, że znudziłem? Męczyło mnie to ciągłe odrzucanie, kochanie. – uśmiechnął się szyderczo. Chyba sprawiało mu to niezłą satysfakcję, jednak domyśliłam się, że tylko gra. On ją nadal kochał..

- Oh.. Dobrze wiem, że wrócisz do mnie Hazz. Nadal mnie tak szaleńczo kochasz.  Może teraz zgrywasz przy niej twardego, ale ja wiem, że nie długo przyjdziesz z podkulonym ogonem i będziesz mnie błagał o wybaczenie. – musnęła ustami lekko jego policzek.

- Do zobaczenia. – kiedy zniknęła z naszego pola widzenia podniosłam lekko głowę i poczułam nagłą potrzebę jak najszybszego oddalenia się.

- Mo… może już chodźmy. – Ciarki zaczęły się budować w moim środku, kiedy spojrzał na mnie tym zimnym, bez uczuć wzrokiem. Gdyby nie był taki zimny, może by mi się to podobało. Ale nie podobało mi się to.

- Ta.. – bąknął i wyminął mnie. Uff… łap oddech.

        Przebieranie i te sprawy poszły naprawdę szybko, kiedy dojechaliśmy na miejsce.

Jeszcze drobne poprawki i mogą iść na scenę.

- Chłopaki jeszcze trzydzieści minut! – krzyknął ktoś w oddali. Wszyscy odstrojeni i ten zapach bijący od Harrego. Chłopie, działasz na mnie urzekająco.

- Nie dotykaj mnie… - wydukał, kiedy chciałam mu poprawić kołnierzyk.

- Chciałam tylko.. 

- Nie wyraziłem, się jasno?! – krzyknął tak głośno, że wszyscy zgromadzeni w pomieszczeniu zaczęli przeszywać mnie ciekawskimi oczyma. Zmarszczył brwi z niezadowolenia i wyszedł.

- Przestaniesz na niego naciskać, Stella? – wycedził przez zaciśnięte zęby Louis.

- Ale ja nic nie zrobiłam. – chciałam się bronić, ale on nie dawał za wygraną.

- Masz tu kasę i jedź do apartamentu.  Nie mam zamiaru z twojego powodu pokłócić się z przyjacielem.  – że, co kurwa?  Wręczył mi do dłoni spory plik pieniędzy i oddalił się kawałek.

Podeszłam do niego tak szybko, jak ode mnie odszedł. Rzuciłam mu w twarz te kasę. Udław się chuju.

- Nie potrzebuje twoich pieniędzy. Przeproś za mnie Harrego, jeśli coś źle zrobiłam. Na razie – wycedziłam wszystko przez zaciśnięte w złości zęby i wybiegłam z tego cholerstwa.

Wyszłam tylnymi drzwiami żeby mieć po prostu bliżej na przystanek autobusowy, jednak w połowie drogi zauważyłam sylwetkę chłopaka z ciemnymi, kręconymi włosami, który kierował się w moją stronę. Harry.

- Gdzie idziesz? – spytał już przyjaźniejszym tonem.

- Do domu, jestem tu zbędna, więc idę. – zmusiłam się do grzeczniejszego tonu.

- Nie idziesz. – popchnął moje ciało lekko do ściany i przywarł swoim ciałem do mojego. Próbowałam się wysmyknąć z jego mocnego uścisku, jednak był silniejszy. Przez kilka dłuższych sekund wpatrywaliśmy się w siebie bez słowa. Cały czas czułam jego zapach, był tak blisko, że zaczynałam coraz ciężej oddychać. Zawał, chyba przechodzę zawał!

Przez chwilę w jego oczach rozbłysło rozbawienie i uśmiechnął się.

- To jest zabawne, jak działam na ciebie. – zaczerwieniłam się lekko i poczułam jak moje delikatne ciało zaczyna się trząść. Nie ze strachu, tylko z tego cholernego pożądania. Tak bardzo go wtedy pragnęłam.

- Puść mnie… proszę.. – mój głos wydawał się niemal błagalny. Harry, nie puszczaj mnie!

- Jesteś taka niewinna… - powoli, bardzo powoli przejechał dłonią po mojej talii, przez co poczułam ciarki i to, jak moje kruche ciało budziło się do życia pod wpływem jego dotyku.

Przymknęłam lekko oczy, kiedy jego twarz zaczęła bardzo powoli zbliżać się do moich warg. Ciśnienie momentalnie mi podskoczyło, kiedy jego gorący oddech oplótł całą moją twarz. 

W pewnym momencie pełne usta Harrego przywarły do moich.

 Były takie ciepłe. Ten łagodny pocałunek zmienił swój bieg, kiedy prześlizgnął się językiem przez moje lekko zaciśnięte zęby.

Obiegł delikatnie mój język, by za chwilę ponownie i z podwojoną siłą wpić się w moje usta. Jego ruchy były łagodne, a zarazem gwałtowne.

Moje serce waliło tak mocno, że przysięgam, że nawet Hazz też je musiał usłyszeć. Jego dłonie oplotły moją talię. Moją głowę delikatnie popchnął  w bok, by móc całować nagą skórę mojej szyi.

Moja klatka piersiowa ciasno przylegała do jego wyrzeźbionego torsu.

-  Wykończę cię sobą… - oddech ugrzązł mi gdzieś w gardle, kiedy usłyszałam czyiś głos w tle korytarza.

- Harry, na scenę! – na szczęście był to jeden z jego ochroniarzy.

Powoli wysunął dłonie z tego zapierającego w płucach uścisku.

Pochylił lekko głowę by wyszeptać w moje ucho trzy słowa, które zatrzymały pracę mojego serca.

- Gra się zaczęła.