29.THE END

Stella POV:

- Stell, musisz już wstawać!

Denerwujące pukanie do drzwi, nie ustępowało. Wtuliłam się głębiej w mięciutką pościel z oczami mocno zaciśniętymi. Nie otwierając ich owinęłam mocno głowę poduszką, aby zakryć uszy. Przekręciłam się na lewy bok, a moje oczy z ogromnym ciężarem otworzyły się, nie mając świadomości, że dzień, który właśnie się zaczynał miał znaczyć o wiele więcej niż wszystkie, które przeżyłam do tej pory.

Dzisiaj wszystko miało się nieodwracalnie zmienić i nie było nic, co mogło mnie przed tym ochronić. 

Nie chciałam wstawać, więc szybko odwróciłam się tyłkiem do jasnego przenikliwego światła, mocniej przytulając do siebie puchową poduszkę.

- Nie długo wywiad z Harrym będzie w telewizji! W dodatku o osiemnastej masz samolot, a ty jeszcze się nie spakowałaś.

Blond włosy Loli były upięte w niedbały kok, nawet z rana wygląda jak księżniczka.

- Która godzina? – spytałam pocierając oczy jak śpiący dwulatek.

Bardzo chciało mi się pić, jakbym wlała w siebie nieograniczoną ilość alkoholu, a przecież nic nie piłam. Powinnam była nie ryczeć tyle w nocy. Zdecydowałam, że wyjeżdżam, więc muszę dotrzymać obietnicy.

- Za pięć dwunasta – oznajmiła rozsuwając do końca rolety.

Jeszcze chwilę pozwoliłam sobie poleżeć i poleniuchować, ale gdy tylko usłyszałam godzinę zeskoczyłam z łóżka.

- Kurwa!

Ubrałam na siebie pierwsze lepsze ubrania z mojej garderoby i zeszłam biegiem na dół siadając na wprost dużej plazmy.

- Na którym to ma być kanale? – zapytałam łapiąc drżącymi dłońmi pilot.

- Nie jestem pewna, ale chyba na tej muzycznej. – usiadła obok mnie podając mi talerz pełnego tostów z miodem. Włączyłam urządzenie i przełączyłam na ten jedyny pieprzony program, który mnie w tym momencie interesował.

- Ty na serio myślisz, że teraz zdołam coś zjeść? – westchnęłam patrząc na talerz.

- Stella, myślisz, że to dobry pomysł wyjechać i nie walczyć? Rozmawiałam z nim jak odwiózł cię pod dom dwa dni temu. – otworzyłam z niedowierzania usta. CO?! KIEDY?!
- Myślałam, że jak mnie odwiózł to pojechał prosto do Alexis, bynajmniej mi tak powiedział – dziwne.

- Wrócił się, ale ty już poszłaś spać, a ja się obudziłam. – powiedziała.

- Wiem, że mogę później żałować, ale… Nie mogę odebrać dziecku ojca. Jego syn czy córka musi mieć obojga rodziców, nawet jeśli tego dziecka matka to zwykła ladacznica. – wydęłam z irytacji usta. Nie mogę sobie wyobrazić Harrego z dzieckiem, no po prostu nie mogę.

- Skąd masz pewność, że to może być jego dziecko? – drążyła temat, a ja coraz bardziej chciałam uciec od tego tematu. Zakochałam się w nim i zjebałam wszystko, więc muszę się teraz usunąć z jego i jego przyjaciół drogi. Przeze mnie mają same kłopoty, ale żeby Lola o tym pomyślała. Przez moją osobę straciła pracę i nie może być blisko Louisa, którego kocha. Wszystko zniszczyłam. Jedyną dobrą rzeczą w tym wszystkim to to, że Caroline była z Zaynem -jej marzenia się spełniły. Moje nie muszą, bo przyzwyczaiłam się do rozczarowań. Taka jest zasrana prawda.

- Halo Stella tu ziemia! - Pomachała mi dłonią przed oczyma, a mi odechciało się dosłownie wszystkiego. Wstałam i podniosłam dużą walizkę na kółkach, którą uszykowała mi wcześniej blondyna. – Gdzie idziesz, przecież nie długo wywiad? – zapytała patrząc jak wychodzę z pomieszczenia.

- Idę się spakować. – oznajmiłam zostawiając ją w osłupieniu.

Harry Pov:

- Konferencja prasowa zacznie się za około dziesięć minut, panie Styles – oznajmił mi podeszłego wieku, ale dobrze napakowany ochroniarz.

- Dobrze, dziękuję. – powiedziałem i jeszcze bardziej zacząłem się denerwować. Niall widząc moją minę i moje zachowanie zaczął mnie bacznie obserwować. Był jedyny ze mną, bo oczywiście Liam, Zayn i Louis mieli lepsze rzeczy do zrobienia niż wspieranie mnie. Tak przyznałem się, potrzebowałem tego cholernego wsparcia o nich. Właśnie miałem oznajmić całemu światu, że ja i Stella to tylko para przyjaciół, nic więcej. Musiałem po prostu wszystkich okłamać.

- Jesteś pewny, że tak będzie lepiej? – zapytał mnie, kiedy opróżniałem już chyba siódmą butelkę mineralnej wody.

- Nie mam innego wyjścia, Niall! Musze już iść. – powiedziałem zirytowany, poprawiając marynarkę.

- Powodzenia w okłamywaniu naszych fanek i całego świata. - rzucił skonsternowany i lekko rozdrażniony blondyn.  

        Mężczyzna w ciemnym garniturze przeprowadził mnie przez wąski korytarz. Otworzył przede mną mahoniowe drzwi i wskazał dłonią bym przez nie wszedł. Kiedy zrobiłem krok uderzył we mnie  dźwięk aparatów i fleszy oraz chmara pytań.

 Usiadłem przy wąskim stole, który umieszczony był na środku tego „bagna”.

- Witam wszystkich. Nazywam się Harry Styles i jestem członkiem zespołu One Direction. Jestem tu by odpowiedzieć na wasze pytania. -  zaczerpnąłem lekko powietrze. Zaczął się koszmar.

Na samym początek tej katastrofy wstała niewysoka brunetka, elegancko ubrana, a w dłoni trzymała czarny dyktafon.

- Panie Styles, od pewnego czasu słyszymy plotki na temat pańskiej dziewczyny –Alexis. Czy to prawda, że spodziewacie się dziecka? – no tak, Alexis wszystko wypaplała tym swoim „koleżanką”, dlatego są te plotki, zresztą prawdziwe.

- Emmm…, tak to prawda.

Kobieta podziękowała i usiadła. Chwile po niej wstał facet z brodą.

 Czułem się jak na przesłuchaniu. Nie, żebym miał do czynienia z przestępczością, bo jeszcze nigdy nie byłem na komisariacie, ale mogę się domyśleć, że przeżywają to samo.

- Czy jest pan z nią szczęśliwy? Co z „Tajemniczą Brunetką”? – najtrudniejsze pytanie EVER. Co miałem powiedzieć? Chce mi się umrzeć? Nie chce tego jebanego dziecka tylko Stelle? Nie mogę opuścić tak na prawdę zespołu, dla niej? Że dzisiaj wyjeżdża a ja nie mogę jej zatrzymać?!

Nie mogłem tego powiedzieć, więc jedynym wyjściem było… kłamstwo.

- Jestem szczęśliwy z Alexis, a „Tajemnicza Brunetka” jak pan to przytoczył jest moją dobrą przyjaciółką.

- Poszperaliśmy trochę informacji o tej dziewczynie i dowiedzieliśmy się, że nazywa się Stella Madison i jest siostrą cioteczną Louisa. Mamy także nagrania jak pan wychodzi z nią z motelu i ucieka przed reporterami. Mamy zdjęcia jak całujecie się, jak się pan ustosunkuje? – jebany natręt. 

Stella POV:

Stałam jak sparaliżowana w sypialni. Może i nie byłam w salonie, gdzie Lola oglądała konferencję prasową z Harrym to i tak wszystko dobrze słyszałam. Jego głos niczym echo w jaskini obijało mi się o uszy.

-Czy jest pan z nią szczęśliwy? Co z „Tajemniczą Brunetką”? – moje serce zaczęło szybciej bić.

Dłuższą chwilę nie odzywał się. Była cisza.

- Jestem szczęśliwy z Alexis, a „Tajemnicza Brunetka” jak pan to przytoczył jest moją dobrą przyjaciółką. – „dobra przyjaciółka”

- Poszperaliśmy trochę informacji o tej dziewczynie i dowiedzieliśmy się, że nazywa się Stella Madison i jest siostrą cioteczną Louisa, oraz że pracowała dla konkurencyjnego zespołu. Mamy także nagrania jak pan wychodzi z nią z motelu i ucieka przed reporterami. Mamy zdjęcia jak całujecie się, jak się pan teraz ustosunkuje? – Zamarłam. Mają zdjęcia i informacje o mnie! Boże…

- Z całym szacunkiem, ale czy pan myśli, że zdołałbym zdradzić swoją ciężarną dziewczynę, którą… kocham? Stella to przyjaciółka z dzieciństwa, jest jak młodsza siostra. Musieliście się pomylić… to chyba koniec pytań, jeśli tak to proszę mi wybaczyć, ale za dwie godziny mam występ, więc…

- Dziękujemy.

Stałam jak zahipnotyzowana.

 Tego chciałaś, idiotko?!

Z moich oczu ciekły łzy, a serce tak mocno bolało, że nie byłam w stanie opanować oddechu.

Usłyszałam kroki. Nie, nie, nie! Chcę zostać sama w tym pieprzonym, masochistycznym świecie.

- Stella! – usłyszałam głos byłej stylistki. – Ostrzegałam cię, noo! – uklęknęła przede mną, a ja kręciłam z niedowierzania głową. Sama tego chciałaś, więc masz – karciła mnie podświadomość.

-Nic mi nie… jest. – wyszlochałam. – nic mi nie jest…

- Właśnie, kurwa widzę! Stella, nie jedź, walcz!

- Nie mogę, już postanowiłam! – krzyknęłam, dusząc się szlochem.

- Powaliło cię?! Nie zależy ci na nim?! – wydarła się na mnie szarpiąc moje drżące ciało.

- Jest moim marzeniem, od kiedy tylko pamiętam. Kocham go tak bardzo, że mogłabym dla niego umrzeć!

- Więc dlaczego nie walczysz, Stella?! – wyszlochała.

- Bo nie chce by ktoś jeszcze ucierpiał z mojego pieprzonego powodu! Nie chce już więcej nikogo zranić, a przynajmniej jego…

- Głupia jesteś…. – złapała oddech. – głupia!

***

Zdążyłam spakować wszystkie rzeczy. Nie było ich dużo. W końcu mój pobyt tutaj dobiegł końca. Może i wyjeżdżam w smutku, ale były tu też dużo miłych wspomnień jak… on. Moje marzenie, które zdążyłam w miniaturowym stopniu posmakować. Pocałunki i ta czułość bijąca od niego będę na pewno wspominać.

Rozpuściłam swoje bujne loki, delikatnie przeczesując je palcami.

- Stella, jesteś już gotowa? – zapytała niebieskooka.

- Tak.., chyba tak..- odparłam, zastanawiając się, kiedy ją jeszcze spotkam.

- To chodźmy, bo za godzinę masz samolot. – wymusiłam uśmiech i pociągam za metalową rączkę od walizki.  

Zanim zamknęłam drzwi obejrzałam dokładnie pokój, czy nic w nim nie zostało, a co najważniejsze… pożegnać się z nim.

***

                Na lotnisku panował gwar. Wszyscy spieszyli się, a ja jedyna stałam na samym środku ogromnej hali i przyglądałam się im. Ciekawe, czy są szczęśliwi wylatując stąd?

- Będzie mi ciebie brakować, Stell! – Objęła mnie tak mocno, że poczułam wbijające się żebra w moje płuca.

- Mi..też.. ciebie! – Jezusie, niech ona mnie puści!

Owww, puściła mnie.

- Naprawdę musisz wyjechać? – spytała, a po jej policzkach spływały słone łzy.

- Wiesz, że muszę. Nie mogę tutaj zostać po tym wszystkim… - wyszeptałam czując zbierające się łzy w kącikach moich oczu.

- Nienawidzę rozstań! Jak ja sobie bez ciebie poradzę?! – znowu mnie objęła, ale nie tak mocno jak wtedy.

- Dasz radę!

- Jesteś pewna, że nie chcesz porozmawiać z Harrym? Ten ostatni raz? – Harry…

- Napisałam mu sms-a. Myślę, że to wystarczy. – jest mi źle.

- Kocham cię, Stell! Pamiętaj o mnie!

- A ty pamiętaj o mnie!

Harry Pov:

Ubierałem właśnie mój strój na występ, kiedy mój telefon zaczął wibrować. To była wiadomość od… Stelli. Nie patrząc już na nic otworzyłem go.

Lola POV:

Z kopa otworzyłam drzwi do ich garderoby ledwo trzymając nerwy na wodzy. Wiedziałam, że wybuchnę, ale miałam teraz powód. Styles uciekaj!

- A ty, co kurwa tu robisz?! Nie słyszysz mnie?! Stella wyjeżdża, a ty tutaj?! – wrzasnęłam na Loczka, który aż wzdrygnął spoglądając raz na telefon, raz na mnie.

- Zaraz mamy występ. Wiem, że wyjeżdża. – odpowiedział spokojnie.

- Po co tu przyszłaś, przecież nie jesteś naszą stylistką? – powiedział Louis.

- Zamknij się! To przez ciebie i tą jabaną Alexis, Stella została wykopana stąd!

- Ona postanowiła, że odchodzi, ja jej do niczego nie zmuszałem. – odpowiedział, kretyn.

- Naprawdę jesteście tacy tępi?! Ona cię kocha Styles, a ty jej pozwalasz odejść!

- Mamy koncert Lola, naprawdę ważny koncert, więc lepiej już idź. – wtrącił się znowu ten dureń.

- Nie mogę, Lola. Ona zdecydowała. – powiedział, a ja wiedziałam, że myśli tak naprawdę inaczej.

Stałam zszokowana.

- Co?! Naprawdę nie możesz tego zrobić?! – odpowiedział nic nie mówiąc. – Dlaczego?! Nie możesz wygrać z własnym przyjacielem?! Nie możesz żyć bez przyjaźni z nim?! NIE MOŻESZ?! – wydarłam się już płacząc. Stan, kiedy zobaczyłam Stelle taką zrozpaczoną w pokoju i potem przed lotniskiem był nie do opisania. Dlaczego oni są tak uparci?! Boże, ratuj Hazza przed popełnieniem tak cholernego błędu!

- Lola, lepiej jak już pójdziesz. – podszedł powoli do mnie Liam i objął mnie ramieniem.

- Nie chce!  Nie pójdę! Ona cierpi, ale czy wy o tym myślicie?! NIE! Nic nie rozumiecie! Harry, jeśli teraz nie pójdziesz stracisz ją na zawsze! – zwróciłam się do niego, ale on nie rozumiał. Stał tyłem ode mnie i sprawdzał coś przy telefonie. Gdzieś miał to, że ona wyjeżdża. Może tak naprawdę jej nie kochał?

- Lola…. ona wybrała.. już.. – wyszeptał, a ja wybuchłam płaczem. Tomlinson podszedł do mnie i złapał za moje ramiona.

- Zadowolony kurwa jesteś?! Harry, mówię ci, żebyś ją zatrzymał!  Ona zaraz wyleci! – krzyczałam nadal. Nie dawałam za wygraną.

- Proszę cię, Lola. Idź już. – zwrócił sie do mnie Styles.

- Jak mam odejść?! Ona, od kiedy tylko pamiętam walczyła o ciebie, chodziła za tobą i próbowała wszystkiego, żebyś ją pokochał! Jeśli teraz wyjedzie już nigdy jej nie zobaczysz! Już nigdy nie będzie twoja! Nie chcesz o nią walczyć?! Nie chcesz, chociaż się pożegnać?! – mój płacz wzrósł. Mało, co widziałam, ale musiałam jakoś przetłumaczyć mu do tego pustkowia.

- Możecie być ciszej? Na scenie was słychać, fanki się denerwują. – ktoś poinformował wychylając się zza sceny.

- Proszę, idź już. – powiedział Louis, puszczając moje ramiona.

- Jesteś chujem, Louis. Zwykłym, bezwartościowym chujem. Udanego występu, Harry.

Harry POV:

Wszedłem na scenę i nerwowo zacząłem bawić się włosami. Nasze fanki głośno wrzeszczały, a ja zastanawiałem się: co mam teraz zrobić?! Uciec z koncertu, czy pozwolić jej odejść?

Spojrzałem na zegarek- 17:40.

Obstawiając miałem 20 minut na dojście tam. Mam jednak na tyle dobrze, że stadion jest blisko lotniska.

Harry, myśl, myśl, myśl!

W głowie dźwięczały mi słowa Loli:

Ona, od kiedy tylko pamiętam walczyła o ciebie…

 chodziła za tobą i próbowała wszystkiego, żebyś ją pokochał!

Jeśli teraz wyjedzie już nigdy jej nie zobaczysz!

Już nigdy nie będzie twoja!

Moje serce chciało wybuchnąć. Usiadłem na jednym ze schodków podestu.

- A teraz specjalnie dla was zaśpiewany More Than This.

Moja kolej.

„Po prostu nie czuje się dobrze,
Ponieważ mogę Cię kochać bardziej niż on,
Kochać bardziej …”

Nie chcesz o nią walczyć?! Nie chcesz, chociaż się pożegnać?!

- Przepraszam Was, ale muszę wyjść! – powiedziałem fanom, rzucając się do biegu.

***

Wpadłem na lotnisko.

Szukałem jej wszędzie, nie było jej.

Odleciała.

Stella…

Jesteś…

Dla mnie…

Najważniejsza…

Kocham Cię…

Zawsze…

KONIEC CZĘŚCI PIERWSZEJ

Dziękuję, że ze mną wytrwaliście do końca, chociaż nie do końca, bo będzie II część tego opowiadania. Mam nadzieję, że Wam się podobało i będziecie czytać dalsze losy Stelli&Harrego.

Dziękuję za komentarze i wsparcie. Przepraszam za błęęęędy xD

Kocham Was i mam nadzieję, że KAŻDY zostawi po sobie komentarz.

Jeszcze raz dziękuję i do zobaczenia

NIEBAWEM <3

T.T