27. Nie odchodź..

JEŚLI CZYTASZ, PROSZĘ ZOSTAW KOMENTARZ. NIE ZABIERA DUŻO CZASU A MOTYWUJĘ DO DALSZEJ PRACY :)

Niall POV:

Okey. Zgodziłem się pójść do hotelu gdzie przebywał Harry tylko dlatego, że z nim było coś nie tak. Nie wiem, czy zjadł coś nieświeżego czy nie, ale zaczynał mnie wkurzać.

Te jego wahania nastroju znacznie się pogłębiły. Kurwa, a mogłem teraz jeść największego kebaba w historii i popijać go piwkiem, ale nie, bo kurwa albo muszę pilnować żeby się nie pogryzł z Louisem albo nie wpakował się większe gówno niż jest teraz. Rany, nie rozumiem zbytnio tej umowy między naszą piątą. Domyśliłem się trochę po rozmowie Loli i Louisa, że ten wkurwiający kutafon zakochał się w Stelli. Nie, żebym miał coś do niej, bo nie mam. Postawiła mi ostatnio frytki i zamówiła karkówkę z grilla, dziewczyna ma gust. Wolę ją niż tą głupią cipę Alexis. Boże, co ten cholernik w niej widział lub widzi, nie mogę za nim nadążyć.

                Kiedy dojechaliśmy do tego w chuj wyjebanego w kosmos hotelu, modliłem się by przed budynkiem nie stało ani paparazzi, ani naszych fanów. Im szybciej to załatwimy tym lepiej, głodny byłem. Niestety, grupka fotografów stała przed drzwiami głównymi dosłownie jak hieny za żarciem.

- Załatwmy to szybko – odwróciłem się w stronę Lou, ale on nic nie odpowiedział. Był „pogrążony”  w swoich chorych zapewne myślach, co wydawało mi się to straszne, bo przecież on rzadko myśli.

                Czarny mercedes- benz zatrzymał się. Wziąłem głęboki oddech jak przed występem i wysiadłem z auta wraz z „pogromcą myśli”. Sępy rzuciły się w naszą stronę, ale na szczęście nasz ochroniarz Leo odciął im dostęp do dalszych zdjęć. Jezu…

                Podeszliśmy do recepcji, gdzie siedziała elegancka, nienagannie ubrana brunetka. Przyznaje bez bicia, że jest naprawdę śliczna.

- Dobry wieczór, w czym mogę państwu pomóc? – spytała grzecznie, bo przecież taka jest jej praca.

- W którym pokoju zakwaterował się Harry Styles?

- Oh… - tak oh. Grzebie po swoim komputerku, a potem w jakimś notesie. Przebiega zgrabnie długim palcem przez kartkę. Ciekawe, czy by umówiła się ze mną na frytki?

- Pan Styles zakwaterował się w apartamencie, a numer pokoju to… - spogląda w monitor. – 256, jest to przedostatnie piętro na samej górze. – uśmiechnęła się. Na serio mi się podoba.

- Dziękujemy – powiedziałem i puściłem jej oczko.

               

***

                 Długo dobijaliśmy się do drzwi. Dopiero po dłuższej chwili w końcu pan zraniony raczył je otworzyć. Był zalany, a z jego knykci i nadgarstka widniała zaschnięta krew. Pierwsze, o czym pomyślałem to: „najebał Alexis” i przez to się pociął, aż się przeraziłem na samą myśl.

- Ooo… kogo ja widzę… - wydukał ledwo stojąc na nogach.

- Chryste, co z tobą? Pociąłeś się?! – spytałem podnosząc głos i widząc z tyłu za nim istny bałagan. Współczuje temu, kto będzie to wszystko sprzątać. Boże, jak tak wygląda korytarz to ciekaw jestem jak wyglądają inne pomieszczenia. Strach mnie obleciał.

- Spytaj się naszego przyjaciela, to przez niego… ona mnie nie chce – uderzył pięścią o futrynę, a jego zielone oczy stały się ciemniejsze niż miał jeszcze przed chwilą. Był wściekły, ostatni raz widziałem go takiego jak zostawiła go Alexis. Chwila, czyli kto go zostawił, bo już nic nie rozumiem..

- Teraz była to jej decyzja, nic nie mogę na to poradzić. Teraz powinieneś pomyśleć o swoim dziecku, a nie zamartwiać się moją siostrą. Przed nami jest jeszcze kupę lat kariery, a ty kurwa nie potrafiłeś się zabezpieczyć! Nikomu to nie jest na rękę, wiesz o tym? – odezwał się Louis, ale upłynęła sekunda a na jego twarzy z dużym impetem wylądowała pięść loczka.

- Kurwa Harry, co się z tobą dzieje?! – wydarłem się przestraszony pomagając przyjacielowi wstać.

Louis wytarł z rozciętej wargi trochę krwi i splunął ją na ziemię.

- Mam w dupie to, co teraz zrobisz, rozumiesz?! Chcesz rozjebać zespół?! Proszę bardzo! – wydarł się i zaczął się kierować w stronę windy.

- Louis, gdzie ty kurwa idziesz?! – zapytałem, ale ten idiota tylko pokazał mi bolca*.

Spojrzałem na zielonookiego, który ciężko oddychał i wpatrywał się w podłogę. Jasne, narozrabiał a teraz nie wie, co powiedzieć.  

- Harry, wejdźmy do środka. Jeszcze jakiś przydupas nas zobaczy i będzie następny skandal – odsunął się i spojrzał na mnie. Widziałem w jego oczach strach i coś jeszcze, ale byłem zbyt pochłonięty myślami o swoim żołądku niż o całej sprawie.

- Uderzyłem go… - wyszeptał popychając drzwi dłonią żeby się zamknęły.

- Nie martw się, przejdzie mu. Miejmy nadzieję – wszedłem głębiej do środka i mnie zatkało. Rozjebał pół apartamentu. DOSŁOWNIE.

- O ja…. pier.. – doczłapał się jakoś do tego ymm… nie wiem jak określić coś, co chyba wyglądało kiedyś na salon, ale w tamtym momencie już nie wyglądało, bo to co było tam w tym pomieszczeniu przypominało pobojowisko po wojnie.

 Styles potykając się o własne nogi doczołgał się do jednego „czystego” w miarę konta i zsunął się na podłogę.

- Nie zakochuj się, bo to chujowe uczucie, mówię Ci Niall – ale przestroga, o ja pierdole.

- Jak się zakocham to się pierwszy o tym dowiesz, a teraz to zakochany jestem, ale w jedzeniu. Masz tu jakieś żarcie? – spytałem odsuwając stłuczone szkło ze skórzanej sofy.

- Zamów sobie coś, a najlepiej zrobisz jak zostawisz mnie samego..

- Chyba sobie żartujesz, prawda?

- Nie. Niall, wyjdź. – wysyczał. 

- Ale…

- Wypierdalaj! Chce zostać sam, nie widzisz tego?! – wrzasnął.

- Nie mogę stary, boję się o ciebie. Jesteśmy przyjaciółmi tak? – spytałem, próbując jakoś zapanować nad sytuacją.

- Jesteśmy i proszę cie wyjdź, bo zrobię coś jeszcze głupszego niż uderzenie Louisa – Boże, to groźba?!

- Porozmawiaj ze mną, kogo chciałbyś teraz zobaczyć? Może uda mi się coś z tym zrobić.  Zadzwonić po Alexis?

- Chyba oszalałeś! Nie chce jej widzieć… ja…  jak tu przyszedłem chciałem zrobić coś bardzo głupiego, Niall – masz wahania nastrojów jak babka w ciąży.

- Powiesz mi, co chciałeś zrobić? – westchnął i złapał się za głowę.

- Chciałem sprawić żeby Alexis poroniła, bo ona, Louis i ten bachor stoi mi na przeszkodzie by być ze Stellą. Niall, kocham tą dziewczynę, tą beznadzieją do granic możliwości idiotkę, ale ona tego nie rozumie. Nie rozumie tego, że kocham ją tak bardzo, że jestem w stanie to wszystko zostawić dla niej, dla niej rozumiesz?! – rozumiem, przecież nie jestem głupi.

- Rozmawiałeś z nią? 

- Tak, ale ona nie chce nawet tego słyszeć – wyszeptał spuszczając głowę. Nastała cisza. Szkoda mi go było.

Stella POV:

                 Przewracałam się z boku na bok. Nie mogłam zasnąć. Lola zabrała mnie z hotelu do swojego mieszkania. Nadal miałam cichą nadzieję, że on się zaraz pojawi, ale nie było tak.

Mój telefon zaczął wibrować na dębowej komodzie. Szybko wstałam i nie patrząc już na to, kto dzwoni, odebrałam go.

-Stella? – odezwał się męski głos. 

- Tak, z kim rozmawiam? – spytałam zdezorientowana.

- To ja, Niall. Słuchaj, jestem teraz z Harrym, znaczy jestem na korytarzu, bo Harry mnie wyrzucił z apartamentu. Jest zalany i boję się, że sobie coś zrobi. Louis od niego oberwał. Stella, przyjedź proszę. Jesteśmy w tym najdroższym hotelu Santa Monica, błagam przyjedź! – wystraszyłam się. Nie patrząc na nic ubrałam pierwsze lepsze rzeczy i wybiegłam z domu stylistki.

                W tamtej chwili, nie obchodziło mnie nic, tylko on. Zatrzymałam, na szczęście taksówkę i podałam nazwę motelu.

- Oo, to znowu pani – spojrzałam na kierowcę. To był ten sam mężczyzna, który zabrał mnie z pod klubu.

- Oh…, przepraszam… - wyszeptałam czując się już trochę zdezorientowana, chociaż nie wiedziałam, dlaczego.

                 Podeszłam do młodej recepcjonistki i spytałam o pokój tego drania. Boże, jaki on musi być lekkomyślny!

Nie upłynęło dużo czasu, a stałam już w korytarzu gdzie było słychać dobijanie się Nialla do drzwi, gdzie zapewne przebywał chłopak.

- Harry, otwórz! – krzyczał.

Doskoczyłam do blondyna i złapałam za kołnierzyk.

- Boże Niall, co się dzieje?! – zapytałam drżącym głosem. Tak bardzo się wtedy bałam.

- Zamknął się, wyrzucił mnie najpierw z apartamentu, a teraz nie wiem. Wcześniej było słychać jak się drze. Może ty coś wskórasz, myślę że siedzi gdzieś niedaleko – powiedział zrezygnowany. Puściłam część jego materiału i niepewnie podeszłam do drzwi.

- Harry, jesteś tam? – spytałam drżącym, ale stanowczym głosem. Przyłożyłam ucho do drzwi, a w tle słyszałam jakieś ciche wzdychanie. Był on tam, był niedaleko mnie, a na przeszkodzie stały mi jedynie te cholerne drzwi.  – Wpuść mnie, proszę… - wyszeptałam.

- Nie, idź sobie. Przecież odeszłaś, zostawiłaś mnie – wymamrotał ledwo słyszalnie.

- Harry, otwórz proszę – spojrzałam na Nialla, który przyglądał się temu wszystkiemu w dziwnym skupieniu.

- Mówiłem ci, nie wiem co mam zrobić. W dodatku słyszałem, że po hotelu kręcą się paparazzi.  Nie muszę ci chyba mówić, co to oznacza? – przestraszyłam się słów Horana. Boże, co jeśli mnie tu zobaczą, co jeśli zobaczą Harrego w takim stanie?! Ich reputacja!

Odwróciłam się i zaczęłam delikatnie pukać.

- Harry błagam cię, otwórz. Porozmawiajmy, proszę cię! – Nastała chwilowa cisza, ale gdy poprosiłam go ponownie, usłyszałam jak ocierał się o ścianę a jedyna przeszkoda, która dzieliła mnie od niego została otwarta.

Kiedy spojrzałam na jego twarz, zaschniętą krew na nadgarstkach i knykciach wybuchłam płaczem przytulając go mocno do mojego ciała. Stał ledwo na nogach, a przekrwione oczy zdradzały, że wlał w siebie bardzo dużo alkoholu.

- Boże Harry…. nie rób mi tego nigdy więcej! – wyszlochałam delikatnie łapiąc za jego długie, pokrwawione dłonie.

- Zostawiasz mnie.. a ja ci zaufałem… - patrzył w moje oczy. To było jak hipnoza, która otulała całe moje drżące i przerażone ciało.

- Już dobrze, jestem tutaj… - ucałowałam jego policzek i dałam znak blondynowi, że może już wracać.

Powoli zamknęłam drzwi dłonią i sprawiłam by oparł się na moim ramieniu.

 Szczerze? Nie wiedziałam gdzie z nim iść, więc szukałam jakiegoś czystego pomieszczenia, którego nie zdążył zniszczyć.

Jedynym takim miejscem była sypialnia z dużym łóżkiem i małą komodą z boku. Razem z nim podążyłam w stronę łóżka. Upadł na nie z cichym westchnięciem. Naprzeciwko pomieszczenia znajdowała się łazienka, więc szybko wpadłam do niej i do małej, kwadratowej miseczki, którą znalazłam w szafce pod umywalką wlałam trochę letniej wody i zarzuciłam na ramię biały ręcznik.

Spojrzałam na niego, nie wiedząc, jak zachować się w takiej sytuacji. Naprawdę chcę go zostawić. Boję się tego wszystkiego. Jeszcze gdyby nie miał tego dziecka, ale będzie je miał i muszę się liczyć z tym, że ono będzie potrzebowało ojca. Teraz żałuję, że tak za nim chodziłam. Byłam egoistką.

- Dlaczego… tu przyszłaś? – zapytał.

- Ja.. bałam się o ciebie – powiedziałam zgodnie z prawdą. Ukucnęłam na wprost niego, zmoczyłam kawałek wełnianego ręcznika i zaczęłam delikatnie zmywać krew z jego dłoni. Szramy nie były głębokie tylko parę zadrapań, które pewnie szybko się wygoją.

Kiedy skończyłam chciałam cofnąć dłoń, ale wtedy poczułam uścisk na nadgarstku. Podniosłam głowę i napotkałam jego ciemnozielone spojrzenie.

- Wiem, że źle robię… wiem to Stella, ale ja… nie potrafię teraz bez ciebie żyć.

- Nie mówmy już o tym, zdrzemnij się…

- Nie chce spać, bo gdy się obudzę… ciebie nie będzie… - westchnęłam.

- Zostanę, będę przy tobie – co ja wyprawiam?

Podniósł się i złapał mnie w talii przyciskając mnie do siebie. Wplątał delikatnie swoją dłoń w moje włosy i przybliżył twarz cicho wzdychając.

- Zależy mi… na tobie – wydukał.

Po chwili poczułam smak jego ust zmieszany z alkoholem na swoich wargach. Chciałam, aby przestał, ale moje uczucie do niego pochłonęło w sekundzie cały mój umysł, że rozchyliłam usta, aby pogłębić pocałunek. Zawiesiłam swoje drżące dłonie na jego szyi, jedną z nich przeczesując jego potargane włosy.

- Nie odejdę, więc odpocznij – wyszeptałam, kiedy przerwaliśmy pocałunek. Ucałował moją szyję i niezdarnie zdjął z siebie białą, poplamioną od krwi koszulę. Spojrzał na mnie i poklepał dłonią miejsce obok niego.

- Bądź przy mnie… proszę – powiedział błagalnie. Zdjęłam buty i powoli wdrapałam się na wskazane przez niego miejsce. Chciało mi się wyć, ryczeć jak opętana. Jedyne, co mogłam w tamtym momencie zrobić to po prostu zaciągnąć na nasze ciała kołdrę i przybliżyć się do niego, aby poczuć po raz ostatni jego ciepło.

***************************************************************************

OWWW W KOŃCU SKOŃCZYŁAM AHJAGHGDJHSJH!

WIEM, ŻE SMUTNY ALE CÓŻ.... TAKIE ŻYCIE.. 

NIALL GŁODOMOR!

MAM KUPE WOLNEGO CZASU WIĘC ZA GÓRA TRZY DNI NEXT, CIESZYCIE SIĘ?

 BO JA TAK HAHAHAHAH

JAK SIĘ CZUJECIE ZE ŚWIADOMOŚCIĄ, ŻE ZA 3 ROZDZIAŁY I KONIEC I CZĘŚCI? 
MUSZĘ POPRACOWAĆ NAD NOWYM ZWIASTUNEM JDFAKDJASHKDJHJAH JAK JA TO KOCHAM HAHAHHAHHAAH
DO ZOBACZENIA I CHCE WAM PODZIĘKOWAĆ ZA WSPARCIE, BEZ WAS NIE DAŁABYM SOBIE RADY Z NADRABIANIEM W SQL I WGL NAWET Z ROZDZIAŁAMI.
KOCHAM KC ITD HAHHA

MAŁY ERO, ERO HAHHAHA 

NIE NIC XD