22. Nieoczekiwana wiadomość

JEŚLI CZYTASZ, PROSZĘ ZOSTAW KOMENTARZ. NIE ZABIERA DUŻO CZASU A MOTYWUJĘ DO DALSZEJ PRACY :)





Stella POV:  

Wparowałam do pokoju gdzie nocowałam z Lolą. Ze szlochem zbierałam ubrania i wkładałam do torby. Trzęsłam się i czułam, że rozlatuje się na drobne kawałeczki. Jak mogłam tak lekkomyślnie do tego wszystkiego podejść?! Przecież to było do przewidzenia.

Pieprzone serce!

- Hej! Co się dzieje? – usłyszałam głos blondyny, kiedy pakowałam ostatnie rzeczy.

- Pa…pakuje się. Poproszę Louisa żeby mi załatwił bilet na samolot. Lecę do domu. – usiadłam i schowałam twarz w dłonie. – nienawidzę siebie… jego… Pieprzone życie!

- Uspokój się i powiedź mi, co się stało.. – objęła mnie i delikatnie pogłaskała po głowie.

- No bo… ten… on.. i ja… - nie potrafiłam się wysłowić. Ta ogromna gula niemal podeszła mi pod samo gardło. Co to ma, do cholery, być?!

- Powoli… poczekamy chwilę i powiesz.

Harry POV:

Zaniemówiłem. Czy ona jest zdrowa psychicznie? Nie, już to udowodniła, ale jak może mnie tak szantażować?!

- Ty mnie szantażujesz? – zapytałem marszcząc brwi.  Mimo, iż byłem z nią to i tak kochałem Stelle. Nie chce być z Alexis. Teraz to wiem…- Ja Alexis… ja.. kocham.. – zacząłem.

- Wiem, że kochasz tą smarkule. Wiem o tym. Wszystkiego dowiedziałam się z pieprzonego brukowca. – otworzyłem szerzej oczy.

- Jakiego brukowca? Piszą o mnie i o Stelli w gazetach?! – wstałem i złapałem się za głowę. Daliśmy się przyłapać. Setki pytań zaczęło chodzić po mojej głowie, co teraz będzie?! Co ze Stellą?!

- Myślałeś, że wasz chory romans nie ujrzy światła dziennego? Przecież jesteśmy sławni, Harry. Oni tylko czyhają na skandal. Na szczęście wybroniłam nas z tego kryzysu. – w końcu na nią spojrzałem.

- Jakiego kryzysu? Alexis ja już nie chce z tobą być. Nie obchodzi mnie, co tam, kurwa, piszą. Dobrze wiesz, że to wszystko to jakaś pieprzona gra. Nie potrafię być już z tobą, zrozum. – w końcu powiedziałem wszystko. Pierwszy raz czuję się dobrze.

- Co?! Chcesz mnie zostawić?! Po moim trupie, Harry! Po naszym! Harry jestem w ciąży! Nie możesz mnie teraz zostawić! To jest twoje dziecko, Harry! – wykrzyczała mi prosto w oczy. Jak to… w ciąży… tylko nie to…

- Jak to… w ciąży? Jak to? Przecież… my… tylko raz… - próbowałem jakoś sobie to poukładać w głowie.

- O jeden raz za mało… Jestem z tobą w ciąży, czy ci się to podoba czy nie… - usiadła na łóżku i złożyła ręce jak rozkapryszony bachor, kiedy ja przechodziłem wewnętrzną bójkę.

- I wiedząc o tym wzięłaś pieprzone leki?! Jak możesz być taka bezmyślna?!

- To były leki nasenne, nie wiedziałam, że tak zadziałają.

- To chyba jakiś koszmar…

- Koszmar?! To, że będziesz miał dziecko jest koszmarem?! Nie możesz mnie teraz dla niej zostawić! Nie możesz, rozumiesz?! -  wrzeszczała, a ja starałem się ją uspokoić.

                Nagle do pomieszczenia wpadły pielęgniarki. Ogarnęła mną panika, kiedy dziewczyna wyrwała ze swojej ręki welfron. Jej krew zaczęła sączyć z ręki. Tak bardzo zacząłem się o nią bać, że moje słowa same wypływały z moich ust.

- Alexis, obiecuje!  Obiecuję, że cię dla niej nie zostawię, proszę…  - jeszcze nigdy nie byłem tak wzburzony i zmartwiony jednocześnie. Nie mogłem nawet zapanować nad sobą. To, co ona ze mną wyprawia jest nienormalne. Jeszcze dziecko?! Z nią?! To niedorzeczne.

- Panie Styles, proszę poczekać na korytarzu. – oznajmiła mi starsza kobieta z fartuchem. To jakiś horror.

Stella POV:

- Zachował się jak dupek… - wiedziałam, że mnie poprze. –ale… wiesz… z drugiej strony to także wiele wyjaśnia. – dodała po chwili.

- Co takiego? – spojrzałam na nią.

- Skoro powiedział, że cię kocha to musi być prawda. Harry jest chłopakiem, który nie bawi się uczuciami, chyba.  Pamiętam, kiedy zakochał się  w Alexis. Bał się jej powiedzieć o tym, jednakże jego miłość do niej i do ciebie bardzo się różną. On czuje potrzebę bycia przy niej, czuje się za nią odpowiedzialny. Wiesz pierwsza dziewczyna. Do ciebie chęć bycia szczęśliwym. Myślę, że ty go bardziej przyciągasz. Sam kiedyś stwierdził po pijaku, że dobrze mu z nią, bo dobrze się pieprzy. Ale seks to nic, jeśli nie ma w tym uczucia.

- Ale jednak zostawił mnie… dla niej.. – zwiesiłam głowę.

- Bo czuje się za nią odpowiedzialny. My dobrze wiemy, że ta suka jest przebiegła jak lis. Niestety on jest zbyt naiwny. Ma za dobre serce. Musimy mu przemówić do rozsądku.  Stella, jeśli teraz wyjedziesz.. możesz go stracić…, na zawsze..

                W pewnym momencie drzwi się otworzyły z trzaskiem. Nie wierzyłam, w nich stał rozwścieczony Louis trzymając stertę gazet.  

- Cześć siostrzyczko. Chciałaś być cerebrytką to zobacz na to. – rzucił mi przed nogi czasopisma. Na pierwszej stronie byłam ja i Harry. Jak się przytulamy w deszczu.  To chyba mój najgorszy dzień w życiu.

- Ja mogę… się wytłumaczyć!

- Przestań pieprzyć już, dobra? Alexis jest w szpitalu, podobno przedawkowała leki i..

- Louis, dobrze wiemy jaka ona jest przebiegła. Może daj szanse.. – wtrąciła się  blondyna w ratowaniu mnie.

- Lola, czy ty się słyszysz? Wiesz, co się stało jak ona się wtrąciła. Omal nie odebrał sobie życia! Tutaj nie jest ważne nasze szczęście, ale mamy mnóstwo fanów! Myślisz, że jak Harremu się, nie daj Boże, stanie to co? Co my do cholery zrobimy?! Jesteśmy także odpowiedzialni za naszych fanów! – po policzku poleciała mi łza. To nie miało się tak skończyć…

- To wolisz żeby był z tą suką?! Dobrze wiemy, że ona go zdradza! – warknęła.

- To nie nasza sprawa… - odezwał się. Śmieszny…

-  Może twoja nie, ale moja na pewno. Obiecuję, że go nie zranię! Ona, to Alexis go ciągnie do grobu. Ona go niszczy! On, kiedy jest przy mnie… Ja… Kocham go i nie pozwolę mu z nią być, zrozumiałeś?! – chłopak podszedł do mnie i wymierzył mi siarczystego policzka.

- Nie pozwolę wam na to. Nie będziesz  z moim przyjacielem, słyszałaś?!

- Zdurniałeś, debilu?! Wypowiadam ci wojnę Tomlinson! Pomogę im być razem, czy ci się to podoba, czy nie! – złapała mnie za rękę dziewczyna i zaczęła prowadzić do wyjścia.

- Nie bądź śmieszna, Lola. Jesteś tu tylko stylistką. – oznajmił z tym kurewskim uśmieszkiem psychopaty.

- Nie, nie byłam. Myślałam, że się przyjaźnimy. Ja… dla mnie Louis jesteś kimś, kogo od dawna kocham. – wyszliśmy zostawiając go sparaliżowanego. Na jego twarzy wymalowany był szok. No nie dziwię się. Lola go kocha?! Od kiedy?!  jak?!

- Nie martw się. Nie muszę być ich stylistką.

No to na dzisiaj tyle. Spóźniałam się z rozdziałem, bo nie mam ostatnio weny. Nie mam ochoty nawet żeby żyć, a co dopiero pisać. Może Wy mi podpowiecie, co zrobić żeby odzyskać wenę? No cóż... Do następnej notki/ Saki chan